Sen Sebepsin Şiiri - Ozan Sonar

Dar dar gelen soluklarımın…
Çekilmez dertlerin olduğu anların.
Usul usul yanağımdan süzülen yaşların…
Beni duymuyor musun sevdiğim sen sebepsin.

Kararıp kararıpta yağmayan bulutlardan…
Estikçe beni yaralayan rüzgardan.
Bekleyipte seni getirmeyen zamandan.
Şikayetçi olmama sen sebepsin.

Ne deyim mutluluk ya helal ya nasip değilmiş.
Biz adam gibi sevdik sadık olduk da onlar adam değilmiş.
Birde sevgi beklerdik gözüm gerçekleri hiç görmemiş.
Bu kadar karamsar olmama bil sen sebepsin.

Duyuyor musunuz ulan vefasızlar.
Benden bir kolumu aldınız.
Görenler beni zanneder oldu.
Sevdim de yandım diyemem.
Karanlıklar geldi geliyor üstüme.
Şair olum da zerre fayda etmedim kendime.
Üç yıl geldi geçti hevestir özendir zannettim.
Her yazdığım satırda dert artıkça olmadı.
Sen sevmedikçe hayat düzen tutmadı.
Böyle ölümü istememe sen sebepsin.

Artık bil ulan bil kabahatini.
Sadece anlayış istemiyorum özür dilemeni.
Üç yıl önce ipe sardım güzel hayallerimi.
Geceleri ölmeme sen sebepsin.

Yine serinlik yok odamda.
Kuşlarda konmuyor camıma.
Ben mi göremiyorum sen mi yoksun yanımda.
Zindan gibi gecelerin içinde kaybolmama sen sebepsin.

Ne olur sakın el olduğunu söyleme.
Başkasının olduğunu söyleyip ciğerlerimi sökme.
Açmadan koparılmış gül gibiyim belki açar diye su verme.
Hiçbir şeyi başaramamın sebebi sensin.

Elvedalar bana karşı hep dilindeydi.
Gözümün tutmadığı şerefsiz bildiklerim hep çevrendeydi.
Esirgedim gücümün yettiği kadar esirgedim kötülüklerden.
Ama güzel zoruma gitti zoruma.
Beni çoruma yabancılaştırmaya sen sebepsin.