Sen Öyle Zannet Şiiri - Erdal Sayıl

Yer inler,
Gök dinler,
Sen yürürken;
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Bülbül susar,
Tenhada pusar,
Sen şakıyınca;
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Gül solar,
Gonca siner,
Sevgili ancak seni,
Senin kokunu duyar;
Sen açılınca dalında,
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Güneş tüllenir,
Ay hüzünlenir,
Sen gibi dolunay,
Altında gezinir,
Neşeyle sekinir iken;
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Endamın ayna çatlatır,
Sana seni anlatır,
Sen varsın önünde,
Yalnız seni yansıtır;
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Şimşek kıskanır,
Yıldırım sesinde,
Öfkeyi tanır,
Gözün kıvılcımlanınca,
Sözün cıvıldayınca,
Tiz perdeden;
Öyle mi?
Sen öyle zannet...

Bil ki sevdiğim,
Her sözümle övdüğüm,
Ben ki özü doğruyum,
Sırasında yerdiğim...

Yere basmakla,
Yeri delemezsin...
Göğe bakmakla,
Göğe eremezsin...

Bülbül yâri,
Dili arî,
Olduğundan;
Şakımak onun karı…

Gül kokar ki;
Nimeti biline...
Kokusu akar ki;
Yâri dillene...

Goncanın mahcubiyeti,
Sevdasındandır...
Ona yakışan;
Utanmasındandır...

Güneş gölgelenmez,
Hilal perdelenmez,
Sen ölçüşme onlarla;
Büyüklük ertelenmez...

Aynalar her yaşta;
Ayrı yalana,
Alışmıştır...
Bu huyundan,
Zaman caydıramadıktan sonra,
Caydırmak kimin haddine...?
Caydıramazsın...

Şimşek;
Öfke olduğu kadar,
Rahmettir de...
Yıldırım;
Kulak pası sildiği kadar,
Korkutur da;
Sen öyle olma...?

Yârim sen-sen olursan,
Güzelsin ancak bana...
Ne kadar alçakgönüllü isen,
Meylederim o kadar sana...

Kendini gör,
Kendini bil,
Kendini say ki;
Ne eksik,
Ne fazla;
Seveyim hazla...
Şimdiden ve önceden,
Daha da fazla...!

Erdal Sayıl