Sen orda Dicle ben burada Fırat gel gayr ...

Sen orda Dicle ben burada Fırat gel gayrı Basra’ ya

Hayrettin Taylan

Sensizliğin en acı güncelerinde ruhumun kaf dağında kar yağıyor
Bütün benler soğukluğundan ölüyor
Güleç yüzünün gül bayramını bekliyor sevgisinden ayet okunan güzel
Meçhule giden yapayalnızlığın esrik yolcusuyum
Sana gelmenin yolu bana gitmemenin yolculuğunda yabancılaşıyor

Hey ayrılık! yıka yüreğimi tut ellerimden yık sensizliği
Sevdiğimi kara gönüllerin başkentinde bıraktım
Kırk gün kırk gece ağlıyorum yalvarıyorum yüreği taş leylime
Ey kırgınlık! acıların tüm çeşnilerinde doğan vislina böcüğüyüm
Çaresiz
Suçlu
Mağlup
Ama hala onu seven…

Ve yaşamamın tek sığınağı Ey kavuşmak! Sebepler ne olursa olsun ona koşuyor yüreğim
Düşlerimin her anı onla sarılmış yüreğimin mağması onla örülü ben artık “o” olmuşum
Onsuz her yer vatansız gibi kalbi atansız gibi
Karası düşmüş aşk yurdunun Gazisiziyim
Bu çağın en umulmaz silahlarında asıl onu değil kendimi vurdum yaralıyım
Rengarenk hayatın en renksiz güncüllerinde o hala yok ben yoksul

Ey Özlem! Gel gayrı yürekten su gibi akarcasına hani o sevdiğim bakışınla
Zayi ilanı veren ruhumun en kesif zamanı
Dağılma dönemi yaşayan artist sevdaşörün son kılıcı kendine saplandı
Sen yaralı ben yara bereli bin parçalı bir çaresizliğin
Gel gayrı bu ayrılık ağıtların tüm sevenlere milli marşı oldu
Gel gayrı sözü bağrıma saplama beni ölümüne bağlama
Gel gayrı sözün sözü tükendi ben tükenmişliğin kör gözü
Gel gayrı sızım ol gözüm ol sözüm ol hep özlediğim hep seveceğim ol
Gel gayrı ölüm ölüme yakın sen sana ben benden uzak
Gel gayrı tüm ümitlerimin hatta yaşama okyanusumsun
Gel gayrı hatalar hatalara hat oluyorken kapat bu hattı
Gel gayrı bilenmezliğin bilgesi sensizliğin ilgesiyim
Beni bana yoldaş eyle.
Sensizlikten öte,ne acı,ne ölüm, ne hayat tanıyorum.
Tanıyorum tanıyoru ve seni tam tanımıyorken
Gel gayrı seni ömürlük tanımak mutluluğunu nail eyle

İkiye ayrılan ırmaklar gibi sen orda Dicle olmuşsun
Ben burada Fırat ama içi kanayan ve birazcık suçlu
Oysa Basra (evin) iki ırmağın en güzel yeri
Gel gayrı evin tozları bile seni
Bu evin her şeyinde bin sen çıkıyor gel gayrı
Ayrılığın sıfırından eksilere ekşilere sensizliğe dahası bensizliğe koşgeçenim
Her an bin volkan içimde depreşiyor faylarımdan sana sevgi ve pişmanlık

Ey ayrılık! Yolun kim bilir kaç mevzi ve bana nişan alıyor her şey
Böyle gidişlerde yürekler ne kadar biçare ve pervasız
Ve hayat ne kadar hayat acılı bir sevda yanında çankırı
, “nereden başlasam kanamaya? ” sondan başa mı? baştan sona mı? Ya da sana mı
o ilk kaybediş... o ilk gözyaşı...o ilk kırılma … o ilk af… o ilk sen… nerdesin

İkiye ayrılan ırmaklar gibi sen orda Dicle olmuşsun yüreği elil elil