Sen Olursun Şiiri - Hulusi Kılıç

Kalabalık insanlar görürdüm çevremde;
Konuşmalar,kahkahalar,ağlamalar duyardım,
Dost gülücüklerle bakışan,selamlaşan insanlar...
Sonra kendimi düşünür,halime bakar dalarım:
Beni bu boşluktan tutup çeken sen olursun!

Bazen büyük sevinçlerle kendimi dağıtır,
Bazen düş kırıklığı ile içime kapanır,ağlarım.
Yenerdim kimi zaman güçlüğü,yıkardım engelleri,
Yenilirdim,düşünmeden girdiğim yaşam savaşında:
Benim yaralarımı saran sen olursun!

Yurdumu,insanlarımızı düşünürüm bazen:
Biri önündeki yemeği beğenmezken,diğeri aç!
Biri yerli diye giymezken,diğeri çıplak!
Yıkılır eşitlik anıtı,altında ezilirim:
Beni bu yıkıntıdan kurtaran sen olursun!

Mutlu bir dünya,eşit bir evren düşlerim:
Barış içerisinde,dost yüzlü,gülen insanlar...
Aralarında ben:Yapayalnız,boş bir evde,
Bahçesinde birini beklerim:Beni seven,seveceğim,
Aradığım mutluluğu paylaşan sen olursun!

Sonra bir yol çizerim kendime,
Engellerle dolu,ama doğru bildiğim bir yol.
Yürürdüm,düşe kalka,koşa yorula...
Ve hedefe varmadan düşerim:
Koluma girip,hedefe ulaştıran sen olursun!

Ve sonra bir çocuk düşlerim;
Yuvamızın neşe kaynağı,sevinç yumağı,
Güler oynardı,evimizin küçük bahçesinde.
Sonra düşer ağlar; hıçkırarak.
Gözyaşlarını silen,mutluluğumuza kanat geren sen olursun!

Sonra birden bir hüzün kaplar içimi,
Ay kaybolur,yıldızlar kayar gecemde,
Kararır dünyam,gücüm kaybolur,
Susar dillerim,yazmaz olur ellerim.
Bana ışık veren,bu dizeleri yazdıran sen olursun!