Sen Ölürken... Şiiri - Münibe Çobanoğlu

sen ölüyorsun
kumsal karanlık zindan
deniz kadar büyük acım
dalgalar kadar asi
sanki tutunmasam
yutacak hissiz bedenimi serdiğim
kum taneleri beni
gece parmak aralarımdan akıyor
üzerimde uyuyor yıldızlar
denizin uğultusu örtüyor geceyi
sen ölüyorsun,duyulmuyor
bütün hücrelerimde hissediyorum seni
ve bütün hücrelerim ölüyor
içimde olduğu,sebepsiz sevdiğini hissediyorum
sonra yokluğunu...
dayanılası en zor acı bu
ben seni hissediyorum
ve sen ölüyorsun
yıldızlar buna şahit oluyor
deniz de...
kumsal da biliyor cinayetimi
gömüyorum seni en derinlere
üzerini acımla örtüp kanımla suluyorum
nefretimden kurumuş topraklarını

ölüm böylesi acı vermez halbuki,
hem o kadar uzağa giderken
hem o kadar içimizde kalmaz...

bakışlarımı çaktığım yıldızlarda geziyor yokluğun
ve sen ölüyorsun
yok olursun diye beklerken
inatla büyüyorsun içimde
iyice siliniyor
bakışıma emanet ettiğim
yıldızlarda gezinen silüetin
tamamen kaybolsun diyedir
riyakarlığına sahteliğine ve varlığına lanet edişim

sen öldün...
yıldızlar gökten indi...
dalgalar sus pus
dünya durdu
ardında olanlardan haberin yoktu...
dedim ya yasına bürünmüş simsiyahtı kumsal
gölgenmiydi o balıkçı teknessindeki karartı?
o tekneyle denize açılışını izliyordum usulca hayalimde
az ilerde boğuldun

sen öldün
ben de öldüm seninle
ve kendimi ait olduğum yere gömdüm....