Sen Ölüm, Ben Öksüz… Şiiri - Kemal Yavuz

Birazdan son söz de sarf edilecek.
Betimlenecek öksüzlük yaftası…
Hicap, ar v e daha çok utangaçlık,
Yapışıp kalacak sıkıntılarıma.
Bensiz geçireceğin her mevsim sende, kış kalacak
Geri dönüşün imkânsız
Sen ölüm, ben ise öksüz…

Elimde kazma kürek,
mezarlıklar kazıyorum
Her mezara gömüleceğim
ve sana öyle ulaşacağım sanki…
Dikiyor bakışlarını yılanlar,
Dolanıyor ayaklarıma kollarıma.
Çekiştiriyor…
Kefenini giyiniyor bedenim
Bembeyaz
Eğiliyorum,
Seni çiziyorum rengârenk,
Sarılıyorum,
Öpüyorum, dudaklarım acıyarak…

Özneyim her mısrada.
Yılanlardan kurtulmuşum, vazgeçmişim işte;
Haris, obur yılanlardan…
Bir kadeh rakı içeceğim bunun şerefine belki
Biraz da beyaz peynirle kavun…
Seni aradım mezar mezar,
Sen ölüm, ben öksüz…
Geri dönmeyeceksin belli.
Bu yorgunluktan sonra biraz uyuyacağım,
Dahası gece gece, koca bir boşluğa dönüşmüş içimde
kendi rüyamda göreceğim seni …

İşte başladı,
Betimlendi öksüzlüğüm
Hicap, ar ve utangaçlık sarmaladı her yanımı.
Ayrı kaldığımız her mevsim kış kaldı sende
Geri dönmeyecekmişsin ölümünden
Öksüzlük gene şarkılarda çığırıyor.
Ben öksüz kaldıkça belli ki sonundayız şarkıların…
Zaman çoktan şaşırttı hepimizi,
Erken gitmenin telaşı mı,
Ya da gidememenin tedirginliği mi,
Hangisi?
Sol yanı heba olmuş bir gövdeyle, kalamıyorsun pek fazla
Şairin gücü yetmiyor paralanmış yürekleri onarmaya…