Sen, ölüm
Çölde suya kanmayan Arap gibi
Kana doymayan Azrail.
Can, hayat
Nefes aldıkça yaşayan insan gibi
Son nefesinde pişman olmadan yaşamak.
Ve sonra, ebediyen nefesin kesilmesi
Kanın akmaması
Yüreğin çarpmaması
Ve sayısızca insanın kaybolduğu kör nokta.
Bu nokta ki dipsiz kör kuyulardan oluşur
Ve düşmeye gör bir kere kara toprağa
Ve üstün örtülmesin
O zaman sen olursun ölüm, ölüm olur insan,
İnsan ölü, ölü insan.
Kayıt Tarihi : 20.9.2007 19:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Münir ÜSKÜDAR
bir tek sen olsan bile ölümü güzelleştiren
hakkın yok yalnız ölmeye..benide al diyen bir şair yürek bu kalite bu tebrik ederim.
TÜM YORUMLAR (4)