Sen Olsaydın Şiiri - Kemal Çakır

SEN OLSAYDIN

Ne olur sen olsaydın şu karşıdan gelen;
Yaklaştıkça heyecandan kudursaydı kalbim
Gözlerinin siyah dehlizinde kaybolup gitseydim
Deli duygularla kalkıp ayağa
Kucaklayıp öpseydim ölürcesine sıkı sıkı
Kim ne diyebilirdi, kime ne?

Ne olur sen olsaydın şu yanımdan gelip, geçen;
Gülümseyip, usulca günaydın diyen
Korkak, ürkek bakışlarla gözlerini gözlerime kilitleyen
Uzaklaştıkça iki de bir arkasına dönüp- dönüp bakan
ben gülümsedikçe çocuklar gibi sevinip duran
Kim ne diyebilirdi, kime ne?

Ne olur sen olsaydın şu süslenen, saclarını tarayan;
Giyinmiş kuşanmış olsaydın beni delirtmek için
Seyretseydim doyasıya, bir ömür boyu 
Yanıp tutuşsaydım seni her görüşümde için için
Zor bir soru sorsaydın ban hiç çekinmeden
Ben de seni çok sevdiğimi söyleseydim hiç tereddüt etmeden
Kim ne diyebilirdi, kime ne?  

Ne olur sen olsaydın şu ağlayıp duran;
Sevginden akan gözyaşların karışsaydı denizin sularına
Koşup gelseydim teselli etmek için yanına, hiç korkmadan
Kucaklayıp gömülseydik denizin derin sularına
Sonra sarmaş dolaş bir halde vursaydık sahile
Kim ne diyebilirdi, kime ne?

Ne olur sen olsaydın şu halimi soran;
İyi olduğumu ve seni de çok sevdiğimi söyleyince
Başını omzuma koyup, hıçkıra hıçkıra ağlayan
Seninle ağlayıp dursaydım ben de gözyaşın dinene kadar
Dünyalar benim olsaydı, ben olsaydım sana canımı adayan
Kim ne diyebilirdi, kime ne?

Ne olur sen olsaydın sevgiyle gözlerime bakan;
Tutuşup el ele yürüseydik aşkın derin dehlizlerine doğru
Kaybolup gitseydik, kimse göremese, bulamasaydı bizi
Sarılıp dalsaydık aşkın büyülü uykusuna gece-gündüz
Uyandığımızda Cennette bulsaydık kendimizi
Kim ne diyebilirdi, kime ne?

Ne olur sen olsaydın şu sözleri söyleyip duran;
“Dayanamam böylesi özlemişliğe siz özel birisisiniz
Özlediğiniz her şeye varım, asla pişmanlık da duymam
Size bakmış olmaktan ve gülümsemekten dolayı
Çok mutlu ve değişik duygular içindeyim inan”
Kim ne diyebilirdi, kime ne?

    26.09.2012  Kemal ÇAKIR
26.09.2012