Sen olmayınca renksiz Şiiri - Oktay Çekal

Sen olmayınca renksiz…

Duygularım yaprak gibi ruhumda istiflenir,
Kaçamam…
Gerçeğim hayallerinin sokaklarında,
Dolaşırken ben olamam…
Kendimden çıkarım rüzgâr alır tenimi,
Bomboş kalırım,
Yiter benliğim bir çöküş yaşar,
Dokunur hayat bir an…
Ellerim bomboş üşürken,
Sıcaklığın kokar tenin kokar…
Acıların dokunduğu yüreğime,
Bin kezzap dökülür gibi,
Yanarım içimden,
Saman alevi misali kendimi tutamam…
Ve ben,
Öyle solukların yaşam pusularına düştüm ki,
İçime akan canın,
Sakladı yüreğimi suskunluğum da,
Çok hırpalandım dinlemedi beni hayatın rengi…
Anlamadı beni,
Duymadı gürültülerimi değer vermedi ki,
Bir ömür nehir kenarında dolaşmak vardı,
Sevgi ekmek için…
Canım acıyor durmuyor üzerimde,
Benliğim yıkılıyor, inan…
Görünmüyor resimlerin gökkuşağında bile…
Sen olmayınca renksiz…

Oktay ÇEKAL
28.12.2012-01.25