Sen Olmayınca Şiiri - Müzahir Kılıç

Güzellik bir bütün, sen baş öğesin
Fakat yaşanmıyor sen olmayınca
Bahçede çiçekler boynunu bükmüş
Billâh açmıyorlar sen olmayınca

Bu durgunluk sanki ölü bir hayat
Bir rehavet sarmış etrafı kat kat
Her şeyde bıkkınlık, her şeyde inat
Hareket olmuyor sen olmayınca

Gidenler bölündü: dönen-dönmeyen
Beni gamda koyan gidip-gelmeyen
İnsanlar var kadir-kıymet bilmeyen
Yerin doldurmuyor sen olmayınca

Bir güzel anıydı geride kaldı
Ne tatlı rüyaydı uykuda kaldı
Şimdi umutlarım uzakta kaldı
İnan varılmıyor sen olmayınca

Bu sevginin başköşede yeri var
Adı Sevgi, kendi mihman biri
Aşkın kitabında bir değeri var
Bil ki okunmuyor sen olmayınca

Bir tutku, bir umut böyle sürecek
Beni bu âlemden alıp gidecek
Muhabbete bir gün evet diyecek
Diller bulunmuyor sen olmayınca

Hiç eser kalmadı eski neşeden
Ne artık gören var, ne de işiten
Baktığında bana hayat bahşeden
Gözler bulunmuyor sen olmayınca

Şair der ki kimin derdi, kime ne
Sen yoksun ya, olanlardan bana ne
Kalpte sızı varsa, acep dile ne
Çare bulunmuyor, sen olmayınca