Sen olmasaydın Şiiri - Muammer Erdem

sen olmasaydın güler miydi
gözlerimin içi hep
Tutar mıydı dertlerimin yasını çareler
bekler miydi kollarım umarsızca
karşılıksız kucaklaşmaları

hasret yakarken karanlıklarda
gazı eksilmeyen lambaları,
özlemin tutuşturur muydu
sobadaki kayıtları odunları

diz çökerek anımsardım hep
alev alev yanan yüreğin ahını
yıllar aklını çelse de
dönmen den taraftır pişmanlığım
sen yine benim başımın etini ye
ben sensizliğe olur muydum ki razı

konuşamazdım ki hiç yüzüm kızararak
fikir bir öyle bir böyle
gözüm telefonun üzerindeki
dantellere takılırken
çıban çıkar mıydı inceliklerinin içinde

sigaraya başladım bak
ellerimi bıraktığın ilk günden bugüne
hala içiyorum koskoca bir yalnızlığı
inatla devirebilir miydim ki küllüklerle

saçlarına kakül bırakmışsın
gördüm çok yakışmış
alnının açıklığı kapanmış ama
yüzünün ışığı hala aydınlık
umutlar yolu bekleyenlere
ince uzun parmaklarıyla
gösterir miydi puslu yalnızlıkları

söz söylenmezdi sana
ters tarafından kalktığında
dişlerinden önce pençelerini görür
korkar, saklanır mıydım ki
senin sağ taraflarına

seni uyurken seyrediyorum
on ikilerden üçlere kadar
sen rüyalarımın atlaslarında
yüreğime serdiğim çarpıntılarımın
üzerine örtmüştüm sıkıca
şimdi daha hızlı daha sıcak daha
samimi geliyor yalnızlık bana

kaymaz bir kırmızı halı gibi dilimden
birde senin dilinden
söyle duyar mıydım hiç
yalvarışlarını
geceden sabahlara kadar

Senem Erdem

© 2014 Microsoft Koşullar Gizlilik ve tanımlama bilgileri Geliştiriciler Türkçe