Sen Ölene Kadardım Şiiri - Adem Çimli

Her kente yakışmaz gece 
Bir yerde pelerin gibidir 
Bir yerde suya düşen gölge
Bazen karanlıktır adı 
Yıldız sandığının açılmamışsa ağzı
Bir yerde korku
Bir yerde fener yangını 
Şiirin en güzeli ay ışığında yazılmadı mı

Gecesindeyim diye 
Yüzünü astım kente 
Caddeleri adımladı ışığın
Yandı duvarların kirli ayası
Değişti havası
Ellerini tutunca başladı
Rüzgârın ateş böcekleriyle dansı

Adını koydum kente 
Geceleri sensiz kalmasın diye
Dörtnala koştum 
Dağların gökyüzünü kestiği yerde

Gelincik saçtım gülen sesimle
Nallarımda yeşile çaldı ovanın gamzesi

Kalbim ateşe aşık bir yusufçuğun kalbi
Seninki, yalı çapkını
Hüzne boğan laleyi 
Sardı her yanı düstursuz yanan telaşın seli 
Kenti aşka mahkûm etti

Seninle doyurdum bu kenti
Güneş değmeyen mahallelerini
Pervazlarda çiçekler yaktı yağmurun sesini
Zaman akıp gitti 
Ölüme sürüklenen oyalı bir mendil gibi 

Elaya muhtaç etme bizi 
Aç gözlerini