Sen Oldun. Şiiri - Fatih Pınarbaşı

İki laf söylesem birisi sensin
Dudaktan dökülen, söz oldun sevdam
Sevmeyen halimi nereden bilsin
Sen benim canımda, öz oldun sevdam

Nasıl anlatılır bilsem tarifi
Bu zamanda zordur bulmak arifi
Aydınlık günlerim sensiz zifiri
Dünya’ya kapanan, göz oldun sevdam

Başım duman duman havam karıştı
Gözlerim pusluydu gözlerim yaştı
Her mevsim zemheri her mevsim kıştı
Bir daha gelmeyen, yaz oldun sevdam

Varlığın da bağım açardı çiçek
Hayat bulur senle hep börtü böcek
Yokluğun ölümden beterdi gerçek
Yaprağımı döken, güz oldun sevdam

Bilirsin ben seni nasıl sevmiştim
Canını canımdan öte bilmiştim
Ne hayaller kurup sana gelmiştim
Kursağımda kalan, haz oldun sevdam

Sevdam doruklarda sevdamdı engin
Ne idi eksiğim olmadım dengin
Sönmez ki içimde sensiz bu yangın
Yüreğimde yanan, köz oldun sevdam

Tutup beni benden alıp götüren
En güzel çağları sendin bitiren
Bilindik yollarda beni yitiren
Meçhule götüren, iz oldun sevdam

Duvarlar engeller ne varsa yıksam
Yokluğun sebeptir canımdan bıksam
Görünmez oldun yar nereye baksam
Kayıp oldun gittin, giz oldun sevdam

Bana seni sensiz yaşamak yetti
Uğrunda gençliğim tükendi bitti
Hangi seven böyle intizar etti
Bitip tükenmeyen, naz oldun sevdam

Ben senin aşkınla olmuştum deli
Tutmadın ki sana verdiğim eli
Sen koydun önüme binbir engeli
Bana yokuş kime, düz oldun sevdam

Sen beni düşürdün dillerden dile
Bitmedi yetmedi çektiğim çile
Bırakıp da gittin beni yâd ele
Söylesene kimle, biz oldun sevdam