Sen Oldun! ... Şiiri - Sait Yalçın

Boşuna düşmüşüz seninle dile,
Ben ağlarken; gülüp bakan sen oldun.
Ben aşkın yüzünden çekerken çile,
Pire için yorgan yakan sen oldun...

Ne yapsa darılmaz bülbül hiç güle,
Kalmak istemezsen git güle güle,
Ne sana muhtacım,ne senli güne,
Arı gibi beni sokan sen oldun...

Hep kaçtın; sonunda yoruldun işte,
Ürkek bir ceylandın,vuruldun işte,
Gözyaşı sandın da yanıldın işte,
O son gün gözümden akan sen oldun...

Hani benim sevgim sende pekçoktu?
Hani bir bakışım kalp delen oktu?
Benden başkasıyla evlilik yoktu!
Parmağına yüzük takan sen oldun...

Verdiğin sözleri unuttun, neden?
Hani bendim seni tek mutlu eden?
Aşkımla başbaşa bırakıp giden,
Sevda sarayımı yıkan sen oldun...

Farketmez sen yoksan yaşamak; ölmek,
Lal oldu dillerim hep ilmek ilmek,
Sana mı kalmış be kadrimi bilmek?
Canımı,ruhumu sıkan sen oldun...

Senin olsun; gül de,lale,zambak da,
Vedasız giderken şöyle dön bak da,
Sana gönül veren zaten ahmak da,
Genç yaşta belimi büken sen oldun...

Aşık Oğuzhan'ım aşk alın yazım,
Kurumak bilmiyor şu benim tuzum,
Sensiz de yaparım,yok sana lüzum,
Her an yüreğimde çakan sen oldun...