İçinde sen olan herşey beni yaşatır sevgilim.
Bir mezarlık olsun gökyüzü yaşarım.
Ölü toprağın bile açamayacağı bitki olsam yine açarım.
İçinde sen olduktan sonra ölümüm yaşamımdır sevgilim.
Senin olduğun kare fotoğraflar da yaşatır beni.
Beraber çekindiğimiz fotoğraf karelerimiz.
Aynı karede gülmeye çalıştıklarımız.
Bir de aynı karede dahi olmadan oldurduğum resmin.
Gülmeyişlerin ama ardımdan ne kahkaha attıkların.
Ben aslında senin gülüşündüm.
Ama gittin…
İnsan güldüğünü ağlamaya bırakır mı?
Gülmeyi zorlaştıran ağlayışlar sokman ne acı.
Halbuki her ağladığında bende öldüm.
Ölmek kolay ağlayanlara.
Gülerken ölmek nedir bilir misin?
Mutlu olurken ölmek.
Yanındayken senin yansızlığım olmam.
Ne acı demi gülerek terk ettiğini ağlayarak bulman.
Ve de ağlayarak bulduğun insan seni sevdiğini söylerse sana.
Bil ki ağlayan o değil senin utanmaz yüreğinin ağlamasıdır
Kayıt Tarihi : 24.4.2015 17:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!