Sen ol yeter Şiiri - Oktay Çekal

Sen ol yeter…

Duramıyorum kendi kabuğumda tenimden kanıyorum
Bir çılgınlık şarkısı söylüyor rüzgar, efkarlanıyorum
Darmadağın duygularım sanki bir fırtınada batıyorum
Yunus balığı ağlıyor en dipte cansız ruhumu seyrederken…

Hayata dönmüyorum açık gözlerimden bakarken, denize vuran ışığa
Bir kayboluşun dalgaları vuruyor sahilin en sığ tarafına
Görünmüyor tenimden süzülen benliğim akıyor kumlara
Yüreğim karışıyor alabora oluyor ruhum tenimde kayboluyorum…

Sırılsıklam olmuş hayat hep bir nem var yalnızlığımın koyunda
Dolaşırken adımlarım çamurla tanışıyor sanki batıyorum yürürken
Koyu karanlık hiç gitmedi ki gözlerimden gölgeler bile suskun
Aya hükmeden sisler yıldızları da çalmış göz kırpmıyorlar geceden…

Hummalı bir ateş çalıyor tenimi yanıyorum, yangın misali
Ruhuma söz geçmiyor bakışlarım boşluğu çalıyor seni ararken
Sevginin huysuz yokuşlarına çıkıyorum acılar dokunuyor sadece
Sürgün dorukların sensiz sevgisini istemiyorum sen ol yeter…

Oktay ÇEKAL
22.06.2013-23.19