Sen Öğrettin Bana Karanlığı

Kara gözyaşı döker gözüm o günden beri
Kara topraktır artık naaşımın yeri
Saat ölümde şimdi an ve an
Gülüm sen, doğmadığına yan
Azrail beni sever, ben ölümü
Karalar bana yanar, ben toprağa
Toprak suya hasret, ben ona
Bulutlu havada bir kasvet
Bende karanlığın düşleri
Kaybolmuş yüzümden mutluluk gülüşleri
Zambaklarım kurudu artık
Bütün güller solmak üzere
Pabucum eski, başörtüm yırtık
Yolculuk başlıyor gecelere

....Bir ışık demeti geçer gözlerimden
Çığlığı yok, sesi sedası
Gönül uçar berzah alemine
Ruhlar hasret kaldı, defterine, kalemine

....Bir çöl var aramızda
Adı sensizliklere karışmış
Kumu yok, tozu toprağı
Ağaç gitmiş, ardından yaprağı
Sular bir başka akar pınarlardan
Güller bir başka kokar
Bu karanlık alemde

...Bir okyanus var aramızda
Adı varlıktan yokluğa karışmış
Suyu yok, tadı, tuzu
Sen öğrettin bana sonsuzu
Ve sonsuzluktaki yolu
Sen sevdirdin bana Azraili

...Bir yol uzar seninle aramızda
Adı bilinmezlere karışmış
Sonu yok, ucu, bucağı
Sen öğrettin bana yalnızlığı
Ve yalnızlıktaki sevgiyi, sevgiliyi
Sen sevdirdin bana karanlığı
Karanlıktaki gülü, sümbülü
Sen sevdirdin bana ölümü.

18.05.1998-Bursa