Sen Öğrettin Şiiri - Ünal Türkoğlu

Yüreğimin kapısını açtım girmen için
Çok bekledim girmeden kaçıp gittin
Yabancı bir sözcükle konuşuyormuş gibi
Hep sağır dilsiz gibiydin

Sen gittin ben yıldızlara bakıp yolumu buldum
Sen gittin ben düşlerimle yaşamayı öğrendim
Ne anlatayım sana hasretimden
Korktuysan benim sevgimden

Kopardım bağımı, kaldım dalsız, budaksız
Geceleri dört duvara sıkıştım kaldım çaresiz
Nefessiz kalıp ağlanacak halime gülmeyi
Kimseye yaslanmamayı ben senden öğrendim

Sevemedim, ne yağan yağmuru ne doğan güneşi
Acılarımı yorgan, düşlerimi yastık yapıp yatmayı
Her günü çileyle geçen günleri unutmayı
Ayakta durmayı ben senden öğrendim

Aklımla savaşan yüreğimle
Issız kara gecelerin kuytusunda
Çölde bir yudum su gibi özlediğimde
Seni içimde öldürmeyi ben senden öğrendim

Hiçbir şey umurumda değil
Ne gülün güzelliği ne çiçeğin kokusu
Ne de ıssız gecenin aydınlık sabahı
Ben sevmemeyi senden öğrendim