Ben beraberlikten
sevgi, saygı beklerken
yanılmışım.
Çünkü sen,
sen o beklediğim değilsin.
İçimde büyüttüğüm
ebedi geleceğim,
uğrunda öleceğim
o insan sen değilsin.
Hiç olmadın.
Seni ilk tanıdığımda
bambaşkaydın.
Gerçek yüzünü göremedim.
Gözlerim kör müydü,
büyülenmiş miydim,
aldanmış mıydım?
Nasıl kandım sana,
nasıl inandım
o süslü sözlerine…
Ah, kendim ettim
kendim buldum.
Pişmanlığım yüreğime sığmıyor,
taşıyor.
İsyanlarımla ağlamak istiyorum,
haykırmak,
kinimi, nefretimi kusmak istiyorum.
Feryatla bağırmak istiyorum
ama yenik düşüyorum,
yine ezik düşüyorum.
Arzuya, ihtirasa kapılıp
pes ediyorum zorbaya.
Sırıtıyor.
“Ben” diyor egoistçe,
“Benim dediğim olacak.
İstiyorum, alacağım.
Benim olacaksın.”
Sanki pazardan
ucuz bir mal bulmuş gibi,
hırsından kudurmuş bir köpek gibi
duygusuzca saldırıyor.
Ardında,
aklanamayacak duygular bırakıp
kuduz bir hayvan gibi yaralıyor.
Hak iddia ediyor,
zorba.
Sanki beni o yaratmış gibi.
Peki aşk nerede?
Sevgi nerede?
Sevmek, sevilmek nerede?
Saygı, hoşgörü nerede?
Nerede kaldı bu güzellikler?
Her şey bir yere kadar mı?
“Hani aşığım” diyordun,
sevdiğini söylüyordun.
Bu muydu sevgin?
Bu muydu verdiğin söz?
Çok yanılmışım…
Çok.
Sen benim istediğim değilsin.
Zaten
hiçbir zaman
o olamadın.
9.11.06
Kayıt Tarihi : 20.10.2009 02:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.



