Sen Neymişsin Hayat Şiiri - Erdem Gümüş 2

Sen neymişsin hayat, nedir bu kastın?
Bozdura bozdura, harcadın beni.
Yetmedi düştüğüm, üstüme bastın,
Ezdire ezdire, harcadın beni.

Savurup sılamdan, beni yellere
Seyyah edip saldın, ilden illere,
Düşürüp yolumu, gurbet ellere
Gezdire gezdire, harcadın beni.

Cefa eksik olmaz, şu sol yanımdan,
Ne istersin bilmem ömrü anımdan?
Usandırıp beni, tatlı canımdan,
Bezdire bezdire, harcadın beni.

Yasakladın bana, huzur bulmayı,
Gülüp güldürerek, mutlu olmayı,
Tapulayıp bana, sahte, gülmeyi,
Kızdıra kızdıra, harcadın beni.

Bilesin bir daha, çalmam kapını,
Sen yutturdun bana, gaflet hapını.
Boynumda kördüğüm edip ipini,
Çözdüre çözdüre, harcadın beni,

Çözemedim hayat, ben bu imleği
Giydirdin sırtıma, kefen gömleği,
Çatlatıp içimde, gönül çömleği,
Sızdıra sızdıra, harcadın beni.

Yeter hayat yeter, yaram kaşıma!
Hayattan ders aldı yazın taşıma,
Kendi mezarımı, kendi başıma,
Kazdıra kazdıra, harcadın beni.

Hayat kabahatin yarısı sende,
Akıl da fikir de, varken bedende,
Mantık kullanmadım, ahmaklık bende,
Sezdire sezdire,  harcadın beni.

Söylesene hayat, bu bir hile mi?
Mutluluğun adı, yoksa çile mi?
Figani eline, verip kalemi,
Yazdıra yazdıra, harcadın beni.