Sen nerden bileceksin Şiiri - Demir Zengin

Sen nerden bileceksin
Yüreğime dem vurdu bu kırıntılı detaylar
Senin kırıkların batıyor sineme
Vakitlerin ardından taştım
Ötesini berisini geçtim aşkın
Ermek için sırra,kendimden geçtim
Yerlerden toparladim kendimi
Sen nerden bileceksin

Satırlara sığmazken dirhem dirhem
Bir cümleye sıkıştım kaldım
Seviyor-sevmiyor...
Iki dudak arasında mahsun
Baş ucunda sabahladım
Seni sayıkladım mecusi ateşlerinde
Sen nerden bileceksin

Kaç mey eksilttim kendimde
Ne ırmaklar kurudu menderes gibi
Sende mevsim hep bahardı
Sarı ve yeşili sana adadım
Sen nerden bileceksin

Yatağım boş
Işıklar loş
Sırılsıklam kaldım
Ağlamaklı değil gözlerim
Gözlerim senle doldu
Sen nerden bileceksin

Bir seni unutamam
Bir de seninle tam olan gümüş manzaraları
Sokakları karış karış senle doldurdum
Anılar bize yokluk hissi verirdi
Avuç içleri boşaldı ellerimin
Sen nerden bileceksin

Ben sende öldüm,
Fuzûlî dirildim bebek soluklarında
Mezar taşıma adını kazıdım
Sen öldün herkes benden bildi
Ben öldüm senden bilen olmadı
Bilen olmadı neticesini toz pembe rehavetin
Sen nerden bileceksin
Herkes kendi derdine düştü
Adını hayat koydular...

Bu hayat treninde haramiler yolumu kesti
Kimse bilmedi,kimse dinlemedi
Nutkum tutuldu
Nefesim kesildi
Sen nerden bileceksin

Burkuldu belim
Kırıldı demir
Bayramlık ölüm konuşmaları geçirdim içimden
Bir neticeye varamadım kendimde
Seni kendimde intihar ettim
Sen nerden bileceksin
Bileklerimi senin halatların kesti

Bin kez kor oldum başa sardım
Kör oldum önümü göremedim
Sarsıldım, deprem oldum
Bayır aşağı saldım kendimi
Mutluluk resmi değil tuvallarde çizili olan
Bir şeyler karalı anlam veremediğim
Sen nerden bileceksin

Ay ışıldadı bir sen kaldın noksan
Bileklerimi morartmiş senin kelepçelerin
Sokakları poetika kokulu şu evlerin
Defalarca yanından geçtim
Paslı gözlerimi açmadı hiç bir rezil karanlık
Ben ne hâl bildim ne de çare
Ekmeğimi adam olan herkesle bölüştüm
Sen nerden bileceksin
Kör kuyu oldun, içine düştüm...