Sen Ne Vakit Gitsen Şiiri - Caner Güner

Bitmişliğin doğuşuna haberciydi gidişin
Yeni yeni sessizliklere gebeydi...
Aynı yalnızlıktı beni bekleyen yine.
Çekip gittiğin kapının arkası
Yine aynı karanlıktı...
Sen ne vakit gitsen
Bir boşluk dolardı içime

Kalan yalnızca keskin bir soğuk olurdu
İnce ince işlenirdi ruhuma
İçimde bir umut gibi bir mum alevi
Sadece seni ısıtmaya yeterdi
Bu soğuk yalnızlıkta...
Sen ne vakit gitsen
Ben üşürdüm yokluğunda...

Adım adım yankılanırdı gidişin koridorlarda
Yalnızca susar ve ölümü dinlerdim
Hep bir sonranın hayali yaşatırdı beni
Ve hiç aklıma gelmezdi
Bir gün son kez gideceğin
Sen ne vakit gitsen
Hep bir umut olurdu dönüşün

Sen ne vakit gitsen;
Varlığına hasret kalırdı yüreğim
Sen ne vakit gitsen;
Kokun için can verirdi bedenim
Sen ne vakit gitsen;
Hep yollarında kalırdı gözlerim
Sen ne vakit gitsen;
Sadece yalnızlık sadece soğuk kalırdı
Ve arkanda sadece ben kalırdım seni bekleyen...

Ve sen ne vakit gittin
İşte O zaman, ölüm yolunda bir yalnızlık oldu beni bekleyen...