Sen ne biçim insansın

Uzun bir soluk benimkisi,
Uzun bir ızdırap.
Dört yıldır gözüm direniyor uykuya,
Ruhumsa geceye.
Volkandan inen lav misali,
Ter döküyor saçlarım,
Sen yine keyiftesin......

İnancım oydu ki,
Bu ömür sensiz geçmeyecekti.
Elbet birgün paylaşacaktık,
Birbirimize dair ne varsa,
Ve ne yoksa da.
Mutluluğumuz, geleceğimiz, rüyamız,
Yalan mı oldu yoksa?

Sen ne biçim insansın?
İnanmazsın,
Resmini büyütüp astım duvara,
Asırlar süren yalnızlığım bitsin diye,
Sakallarım isyana büyümesin diye,
Sevdada ayrık ot bitmesin diye,
Bu Aşk hiç bitmesin diye,
Geceler boyu emek verdim,
Can verdim ellerinde......

Seneler aldı başını yürüdü,
Seneler aklımı geri verdi bana,
Ömür bitti bitiyor,
Sorular aklımda diken,
Hani nerde yar,
Nerde birliktelik,
Nerde sonsuz mutluluk,
Yok......
Anladım,
Sen ne biçim insansın.

İstanbul../../..