Sen nazmında sihir olan...

Bir şiirde anlatamam, sana olan hislerimi...
Bu yüzden ne bana zulmet, ne de fazlaca ümitlen.
Belki sana yazacağım; duamı, dileklerimi.
Ne desem, aşk bende etken; sen de yalnızca edilgen.
Bir şiirde anlatamam, sana olan hislerimi...

Yapım ekleri gibisin, lafzıma rengini çaldın.
Çektiğin yere gelirim, fakat birazcık merhamet!
Nesir gibi yetim kaldım, benden şuh nazmını aldın.
Ah, şimdi ben pek bizarım, yok mu çare-i nedamet!
Yapım ekleri gibisin, lafzıma rengini çaldın.

Sen nazmında sihir olan, ben nesrinde çalakalem,
Beyaz sayfa buluşturmaz, bahtımızı ebediyen.
Sen Şirin gibi saraylı... Benim Ferhat gibi nalem!
Kader bizi ayıracak, belki de mütemadiyen...
Sen nazmında sihir olan, ben nesrinde çalakalem...

O zaman dağları delmem, dağlar üstüme gelsin.
Ben ki aşksızlığa kandım, tatmasın bolluğu şehir!
İşte kazmamı bıraktım, dağları başkası delsin.
Onu gark ile mahvetsin, yıkıp geçsin azgın nehir.
O zaman dağları delmem, dağlar üstüme gelsin.

Sen şiirden anlamayan, ifadem abartı değil.
Kalbin söylediği mısra, şu maddeye sıkışamaz.
Senin şu insan dediğin, akıldan ibaret değil.
Fakat kalbini bulmasa, aklı “akıllı” kalamaz.
Sen şiirden anlamayan, ifadem abartı değil.
Lakin kalbi hissiz olan, hüşyar olanı anlamaz.