Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Sayın Hasköy,
Aynı çizgide buluştuğunu düşündüğüm bir şiirimle size cevap vermenin daha doğru olacağını düşünüyorum.
Saygılarımla
Melodilerin Esrarı
Sevgi bir şarkıdır gönüllerde
Ta derinliklerinden kopup gelen saflığın
Yakalamak mümkün…
Dokunmak ister duyguya
Dolaşmak ister melodide yalın halde ellerinle.
Sessizliğin eşiğinde kaybettik umutları
Hizmetine verildi hazlar melodilerin, şeytandan uzak kalmak için
Dokunuşlar kaldı geriye…melodide
Şimdilerde arzulanan
Hayallerde yaşatılan
Umutların eşiğinde, düşüncede istenilen
Savaştan öte barış
Kavgadan öte sevmek.
Kaybedilen aydınların hatırına, inanmak gerek dostluğa
İnanmak gerek gerçeğin özüne
Şarkıların, hazların ve hatta sevginin bütününe inanmak gerek
Öyle ise melodilerin eşliğinde, sevgiyi aramak gerek.
Mehmet Aydemir 23.03.2007 saat: 14:00
muhtesem bır anlatım kalemınız daım olsun saygılarımla
Güzeldi gerçekten. Farklı bir tat aldım. Deli dolu gençliğim, çocukluğum, geçti gitti gözümün öünden. İçimde bir şeyler kıpırdadı hüzzam makamında ama, mantığım dur dedi. Deşme kabuk bağlamış yaralarını
Tebrikler Gülnaz
Şair Cengiz Öyke
BOLU
Özgün, içli, sımsıcak bir anlatım.
Anlam zenginliğiyle, duygu bütünlüğüyle harika bir çalışma.
Büyük bir keyifle okudum. Tebrikler....
Tam Puan + Ant.
Selam ve sevgilerimle....
Nafi Çelik
Sen müziği çal, ben dans ederim…HARİKAAAAAAAAAAAA....
SANKİ BİR TİYATRO OYUNUNUN KIVRIMLI GEÇİŞLERİNİN YAŞANDIĞI BİR KAŞI SAHNESİ GİBİ..
SANKİ YAŞAMDAN AKAN KARELER GİBİ..
SANKİ HÜZÜNLÜ BİR SENFONİYİ DİNLER GİBİ..
SANKİ ARA TAKSİMİNDEN SONRA COŞKULU BİR EZGİNİN KULAKLARDAN RUHA AKIŞI GİBİ..
SANKİ ÖLESİYE RİTMLERİN ÇAKIRKEYF BİR BEDENDEKİ İZDÜŞÜMÜ GİBİ...
SANKİ MELODİSİZ BİR ZAMANDA MELODİK BİR DANSIN ZAMANA BAŞKALDIRIŞI GİBİ..
TEBRİKLERRRRRRRRRRRRRRRRR
Nağmelerin ipeksi akışkanlığında, bu yolculukta senin ezgilerinle süzülür, ağır-aksak yekinmelerle hep yanı başında olurum. Sen yeter ki nefesinle ve dokunuşla hayat ver notalara ve sen müziği çal, ben bizim için dans ederim.
yüreğin dert görmesin...harika duygular....sevgiler...
tebrikler hoş satırlar olmuş yüreginize megeinize saglık Gülnaz hanım saygıalırmla yıldırım şimşek
Enfes bir paylaşım...yüreğiniz kare kare düştü notalara es yok durak yok, bambaşka bir ritim attı kalbime pazar senfonisi sanki dalıp gittiğim...
Müzik eğitiminin bir toplum için ne kadar önemli olduğunu çok güzel anlatan bir yazı....imgeemeler harika ...ne deyim yüreğimden güller göndereyim bu güzel paylaşımınıza....sevgilerimle....
Sen müziği çal, ben dans ederim…
Makamına göre ayarlarım adımlarımı. Beraber başlanan bu oyunda, en büyük yardımcın olarak, gösteriyi sunuma hazırlarım seninle. Ara nağmeler de, hafifçe anılsa da eskiler, taksim’ler de can bulur yüreğim… Gülerim…
Kutluyorum gönül pınarlarından sevgi dolu damlalar akmış satırların arasına harika bir çalışma sevgilerimle*tam puan*
YÜREĞİNİZ SAĞ OLSUN
KALEMİNİZ DAİM OLSUN
ESEN KALIN DOSTUM
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta