Sen miydin Anne? Şiiri - Mehmet Tahir Sevim

Kalem ucuyla emek ekerken bu yolda
Her çıkmazda yolum olan,
SEN MİYDİN ANNE

Ben gurbet elde, bu yaban diyarda
Özlemimi bir nebzede olsa dindiren,
SEN MİYDİN ANNE

Odamım duvarları ve bir sağır sessizlik
Yüreğime uzaktan seslenen,
SEN MİYDİN ANNE

Yalnızlığıma çare olmuyor bu diyar bu koca şehir
İçimi ısıtan rüyalardaki o can,
SEN MİYDİN ANNE

Yüreğim ağır geliyor çoğu sevda karşısında
Bana sevda karşısında sabrı öğreten,
SEN MİYDİN ANNE

Kucaklar beni her gecenin kör karanlığı
Pencereme ışık olan ay parıltısı,
SEN MİYDİN ANNE

Ve ben her gece, yatağımın soğuk kollarında
Her üşüşümde yorganı üzerime çeken,
SEN MİYDİN ANNE

Kör olsun feleğin gözü
Bu feleğe rağmen beni ayakta tutan
SEN MİYDİN ANNE

Umut yok, çare yok, bir kardelenden farksızım
Beni düşünen bir tek,
SEN MİYDİN ANNE.