Sen Misin Belaya Yeşil I Işık Yakan

Yorgun argın dönmüşüm evime. Demişim kendi kendime ‘’ Hanım bir çay demler atarsın yorgunluğunu şükret oğlum yorğunluğuna. Düşün iş bulamayanları, düşün işinden atılanları.’’

Hanım kapıda bekliyor. Dedim ‘’ Anlamış olmalı yorgunluğumu, çayım hazır.’’ Hanımda bir iltifat bir iltifat ‘’ Gir, gir içeri. Hele bir otur.’’ diyor. Giriyorum içeri, ne çayım geliyor ne pastam. Hanımın elinde telefon odanın birine giriyor, birinden çıkıyor. Ben ‘’ Ne bu telaş? Kimin doğum günü? Yoksa evlilik yıl dönümümüz mü? ’’diyorum hiç biri gelmiyor aklıma.

Hanım oturdu yanıma, attı elini omzuma. Ben şaşkın düğün değil bayram değil. Hanım ‘’ Herif’’ diyor ardı gelmiyor. ‘’ Herif’’ diyor. ‘’ Herif’’ deyişleri yüreğimden koparıyor bir parça. Yüreğimi istese vereceğim. Nihayet diyebildi hanım ‘’ Herif ben ‘’ Yemek Yarışması’’na katılacağım.’’ Demez olaydım dedim ‘’ Katıl hanım! ’’ Dedim ‘’ Hiç değilse bir gün başımı dinlerim. Nerden bilecektim saçımı tel tel yolacağımı

Yine bir gün yorgun eve dönüşüm hanım kapıda karşıladı beni. Bu defa öptü. İçeri girmeden söyledi bu defa ‘’ Herifim, yarışma başvurumuz kabul edilmiş. Demez olaydım ‘’ Dualarımız kabul edilmiş.’’ Nerden bilecektim çekemeyenlerin bedduası kabul edilmiş.

Hanım tutturdu ‘’ Yalnız bırak ma beni. Hep Yanımda ol. Bana moral ver.’’ Dedim ‘’ Tamam’’ Demez mi hanım ‘’ İş yerinden izin al, çalıştır beni.’’ İş yerinden nasıl izin alacaktım? Nasıl diyecektim hanım ‘’ Yemek Yarışması’’na katılıyor. Hanımı çalıştıracağım. Hanım diyor ‘’ Uydur bir yalan. Hanım doğru söylüyor bir yalan uyduramazsam ömür boyu dırdırından kurtulamam. Dedim kendi kendime ‘’Bul bir yalan, kurtul ömür boyu dırdıra maruz kalmaktan.'' Yalanı bulmak hiçte zor olmadı. Amca oğlu ‘’ Mezarlıklar Müdürlüğü’’ünde çalışıyordu, dedim amca oğluna ‘’ Bana acil soyadı tutan bir ölü kaydı bul.’’ Daha ben demeden ölü kaydı geldi. Ölü kaydı benden sadece beş yaş büyük, o zaman ölen benim abimdi.

İş yerinden izini kolayca aldım.

Eve geldim hanımın elinde uzunca bir liste. Yarışma programlarında bugüne kadar çıkan, çıkması muhtemel yemeklerin listesi. Neymiş efendim hanım bilmediği yemeği eleştiremezmiş. ‘’Bu yemeği daha önce hiç yediniz mi? '' derseler küçük düşemezmiş. Bir de yemekleri ben yapacakmışım. Diyorum ‘’ Yemekleri ben nasıl yaparım, yaptım diyelim bu kadar yemek malzemesine parayı nereden bulacağız? ’’ Hanım diyor ‘’ Kolay, açarız interneti her yemeğin yapılışını ben okurum, sen yaparsın.’’ ‘’Para? ’’ Ona da ‘’ Kolay’’ diyor hanım ‘’ İhtiyaç kredisi çekeriz, yarışmadan aldığımız parayla öderiz.'' Ya kazanazmazsak'' diyorum, hanım başlıyor ağlamaya '' Sen bana güvenmiyorsun, sen benim kazanmamı istemiyorsun, sen beni sevmiyorsun.'' İstediğin kadar '' Seviyorum'' de. Hanım kafayı sıyırdı sıyıracak. Elde var yok bir hanım. Gel de de diyebiliyorsan '' Kredi çekemeyiz.'' diye, diyemedim tabi ki.

Çektik krediyi, ihtiyaç Kredisi. Neydi ihtiyacımız? Yemek Yarışma Programı. Katılmasak ne mi olurdu? Ya hanım kafayı yerdi ya evi terk. Her iki durumda olan bana olurdu.

Yarışmaya eksiksiz hazırlandık. Yapmadığım yemek, hanımın tatmadığı tat kalmadı.

Yarışmanın başından sonuna hanımı tutabilene aşk olsun. '' Ben bu yemeğin yapılışını biliyorum, bu yemek böyle yapılmaz.'' Ben bu yemeğin tadını biliyorum, bu yemeğin tadı böyle olmaz.'' '' Ben bu yemeği yemem.''

Doğrusu ben de inanmaya başladım '' Birinci olacaksa benim hanım olmalı '' demeye. Kadın her yemekten anlıyor, kadının tatmadığı tat kalmamış.

Benim hanım yarışmada yine birinci oldu olmasına. Sondan birinci...

İş birinci olmakla kalsa iyi hanım bir soğanı yediye bölerek bir hafta ekmeğe katık etmeyi öğrendi. Ben ömrümde ''Ya ödeyemezsem ya işten atılırsam korkusu ile kredi çekip bir ev, bir araba alamazken ömrümde ilk kez '' İhtiyaç Kredisi'' çektim.

Her taksit ödeyişte içimden bir ses '' Sen misin belaya yeşil ışık yakan? '' diyor da başka bir şey demiyor. Benimse diyecek tek bir sözüm yok '' Borç yiğidin kamçısıdır.'' desem değil. ''Yediğim kazığın bedelidir.'' desem canım acıyor canım.