Yalnızlığına öyle gömüldüm ki kendimde değilim,
Ben senmişim oysa, yanındayken bilemedim.
Bir parçamı senden öyle alıp koparmışım ki,
Senden kopanlar takılmış üzerine yeni anladım.
Gülüşüm sendeymiş, seninki de bende,
Ayırınca ikisini hiçbiri olmadı eskisi gibi.
Bir gülüş dokunmadı dudaklarıma izinsiz,
Senden kalan susturdu gözlerimdeki bakışı.
Bu ne sensizliktir bilemedim geceleri,
Ne yıldız kaldı, ne de bir fısıltı karanlıklarda.
Sokaklar korkutur oldu beni adımların kaçtı boş odalara,
Bir bensizlik koydum nereden geçtiysem son zamanlarda.
Ben öyle sen olmuşum ki, şimdi hiç kendimde değilim,
Mutluluğum meğer senmişsin, nefesim meğer senin dudaklarındaymış.
Öyle sen olmuş ki yüreğim benden bir atış kalmamış içinde,
Öyle bir yalnızlık var ki şu garip kalbimde,
Sen mi yok yoksa ben mi bilemedim yerinde.
26/10/2005 23:55
Ufuk ÇobanKayıt Tarihi : 27.10.2005 08:36:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!