Sen Mevsimi Şiiri - Gurkan Karaman

Sen Mevsimi

Yapraklar yemyeşildi,
Doğa seviniyordu bana.
Ruhumu suluyordum,
Seni soluyordum,
Gözlerimde seni ışıldıyordum.
Bir fidan büyütmek istedim.
İlk fidanım olacaktı,
Büyür mü bilmezdim.
Boy atmasını isterdim.
Bana nefes olmasını dilerdim.
Ona sırtımı dayamak isterdim.
Derdimi anlatmak ve katıla katıla gülmek isterdim…

Kış oldu…
Güz ne ara geçti?
Daha yapraklar yeşil kalacaktı,
Nefes alıyordum ben,
Doğa neden kefen giymek istiyor?
Bu kadar mı acınası halim?
Bu denli kederli mi ahvalim?
Kış niye bu kadar zalim?

Yapraklar sararıp solmuş,
Rüzgar yüzüme sert bir tokat atıyor.
Gökyüzü ağlamaya başlıyor.
Pencereden dışarıya bakıyorum.
Buğu oluşuyor.
Silmek istiyorum ama yapamıyorum.
Seni görüyorum
Ve seni hissediyorum.
Buğuyu sildi birisi,
Kim bilmiyorum.
Fidanım kurumuş bana bakıyor öylece.
Yeniden büyür mü acaba?
Beyhude çaba…

Bunca mevsim gördüm
Ama ben böylesini hiç yaşamadım.
Bu mevsimi on altı mevsim beklemişti.
Bu mevsim adeta gülücüklenmişti.
Ağaçlar, denizler bir başka renklenmişti.
Gözüme fer gelmişti.
Ben böylesini hiç yaşamamışım.
Yaşamam bir daha da, bilinmez…

Gurkan Karaman
Kayıt Tarihi : 30.11.2023 06:22:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!