Sen Kuzu Oldun Şiiri - Kemal Berk

Sen kuzu oldun
Bende hep senin çobanın
Dere tepe demeden, peşinden koştum
Ne seher yeli durdurdu, nede akşam rüzgarı
Gölge gibi izledim,
Sen ay gibi parlarken, döndüm her gün çevrende
Sevdanın etkisi, çekti beni kendine
Sensiz ömrüm, sessiz geçti yıllarca
Sen benim ömür suyum, sen benim gönül huyum, içimde sakladığım en derin kuyum
*
Dağ başında yalımız,
Sessizce çaresizce melerken,
Kavalım öterken, sana eşlik etmiştim
Senin yaşın gözlerinden akarken,
Benim göz yaşımı, kalemimin ucu akıttı
Gönül dağı viran olup dağıldı
Seven gönül deli gibi dövündü
Duman çöktü, yas çöktü, bizim gönül dağına
Ala dağlar, kara dağa dönerken
Gönül harap, gönül sensiz ve sessiz
Aktı gözden ırmaklar, aktı o an tersinden
Kızılırmak gördü, yandı kül oldu kahrından
Ayırdı Aladağı, Kardağdan
Kar yağdı yüreklere kar, yaz ayının içinde
Görün şimdi halimi
Gönül yaslı, gözüm yaşlı, yoktu sanki dünyada, bir benzeri aslı
*
Yer yerinden oynamıştı bir anda
O beni kucaklar diye düşünürken
Duydum ki, kucaklamış kara toprağı
Neye yarar, ne yapayım ,
Güllerin dolu olduğu, elin bağı
Uzaktanda olsa seviyordum her gün seni
*
Yokluğun akıtmıştı içime ahu zar-ı
Artık kim neylesin, ruhsuz şuursuz zatı
Sevmeyi unutmuş, olmuştu yüreğim kaskatı
Bitmişti, bir lokma ekmek, bir yudum su dışındaki ati
Görenler beni sessiz bilsede,
İçimde volkanların patladığı böyle bir insanı
Nerden bilecekler ki, içimde ki yangınları
Kimse bilmez, taşlaşmış kalbimi
Bekle diyor bekle deli gönül, az kaldı buluşmaya
Sen benim aslım, sen benim yüreği yaslım, sen ağzımda ki balım

Kemal'eren Kemal Berk
22.5.2021