Sen Kuşları Bilmezsin Şiiri - İsmail Uysal

Tüm çiçekler birleşip bahçende gül olsaydı
Bütün kuşlar bülbüle düşman olurdu gülüm
Aklın, fikrin, izanin adı gönül olsaydı
Aşkı tatmayan alim pişman olurdu gülüm

Sen kuşları bilmezsin
Sen kuşları öldüren bakışları bilmezsin

Kuru bir can bıraktım yoluna kurban oldum
Sen ağladın, dar oldum, boynuma urgan oldum
Susadın yağmur oldum, üşüdün yorgan oldum
Yaren oldum , yar oldum, canan oldum, can oldum

Darağacı bilmezsin
Boynumu saran urgan nasıl acı, bilmezsin!

Akarsular birleşip aşkına yol olsaydı
Tüm aşıklar denize mihman olurdu gülüm
Aşkın nihayetinde dermanı çöl olsaydı
Kays mesut, mecnun adı nihan olurdu gülüm

Sen denizi bilmezsin
Sen kalplerde maviye çalan izi bilmezsin

Kah kıyama yeltendim, dağlarda isyan oldum
Zemheriye sığınmış kaçak bir nisan oldum
Yüreğinde bir serçe besleyen insan oldum
Kah bin yıldır aslını yitirmiş lisan oldum

Sen zemheri bilmezsin
Nasır kaplı buz tutmuş yürekleri bilmezsin

Her ateşine düşen yanarak kül olsaydı
Ölmek, sultan elinde ferman olurdu gülüm
Yaşamak eğer sevmek kadar müşkül olsaydı
Nefes vermek aşığa derman olurdu gülüm

Sen ölmeyi bilmezsin
Son nefesin dururken gömülmeyi bilmezsin

Kuzey yıldızın oldum, bazen sabahın oldum
Nişangahın idim de bizzat silahin oldum
Karanlığın da oldum hatta günahın oldum
Duanda mıyım bilmem amma eyvahın oldum

Sen ah nedir bilmezsin
Aktan ak ruhun senin, günah nedir bilmezsin
Sen kuşları bilmezsin
Sen kalpleri zorlayan yokuşları bilmezsin
Darağacı bilmezsin
Urganı utandıran onca genci bilmezsin
Sen denizi bilmezsin
Gökyüzüne sevdalı olan bizi bilmezsin
Sen zemheri bilmezsin
Sen maviyi, gökleri, denizleri bilmezsin
Sen ölmeyi bilmezsin
Gül kokmayı, ölürken sen gülmeyi bilmezsin!