Sen Konuşurken Şiiri - İbrahim Ay 2

Sen konuşurken bir tanem
Ben dinlemiyorum
Buram buram burnumda tütmüşsün günlerce
Doya doya kokluyorum

Sen üzülürsen bir tanem; bende üzülüyorum
Sen gülersen; gülüyorum
Seversen seviniyor, kırılırsan kırılıyorum
Seni ben sayıyorum
İki kişi değiliz de
Biriz sanki sanıyorum
Sen konuşurken bir tanem
Seni sevmeye devam ediyorum
Seni yanımdayken bile özlüyorum

Sen konuşurken bir tanem
Ben dinlemiyorum
Gözlerindeki hırçın dalgalarla boğuşuyorum
Bir bataklık gibi içine çekiyor gözlerin
Battıkça batıyorum
Kurtulmak için çırpınırken tutacak bir dal arıyorum
Sana Sarılıyorum
Kurtuluyorum

Sen konuşurken bir tanem
Ben dinlemiyorum
Yanaklarına yaslanıp nefesini soluyorum
Bu dünyayı bırakıyorum
Kendi dünyamı kuruyorum
Öyle bir dünya ki dudaklarının renginde
Ölesim geliyor sen kollarımdayken
Ölemiyorum
Öpmek istiyorum dudaklarından
Öpüyorum

Sen konuşurken bir tanem
Ben dinlemiyorum
Ellerimi okşayan ellerini öpüyorum
Yanakların kıskanıyorlar sonra
Hatırları kalmasın diye onları da öpüyorum
Sonra feryat ediyor dudakların
Hani bana diyorlar;
Duyuyorum
Dayanamıyorum
Onları da Öpüyorum
Sonra
Sonra hiç bırakasım gelmiyor
Doyamıyorum
Seni seviyorum