Sen konuşurdun
Hüzünlü düşüncelere
Dalardın kimi zaman
Hangi perdeleri
Açardı sana dostun
Rahatın yoktu senin
Bir hüzünlü tebessümle
Gülerdin gül yüzlere
Lüzumsuz konuşmak
Boş konuşmak
Sıfat olmadı sana
Lüzumsuzluk semtine
Uğramazdı edebten
Veciz sözler söylerdin
Anlamayız belki çok kez
Her dediğinden
Her dediğini
Ne fazla derdin
Ne de noksan
Kabalık ne kelime
Küçümsemek ne
En kibardın sen
Bir küçük tepe gibi görünen
En yüce dağdın sen
Kayıt Tarihi : 17.3.2007 22:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
İnsanlığın Efendisi'ne..! Onu bir gün duyabilmek, sesini işitebilmek, yüzünü görebilmek umuduyla..!
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!