Sen Kimsin? Şiiri - Haydar Demoğlu

Adaptan ve edepten nasip almamışsın,
İnsan kimliğine, irfan katamamışsın,
Bilmem ki sen kimsin, kendini ne sanırsın,
Kibrin; kime yakıştığını, sen bilirsin,
*
Fazla gerilip, kasılma, kopuverirsin,
İnsancıllık okumayla olmaz, ispatsın,
Fa, notasından okur, ötesini görmezsin,
Kendini bilmez-sen, kendin ne zannedersin,
*
Yüksekten uçanlar, sonunda alçak düşer,
Dilin; diken, salya, gözün nefret salgılar,
Taş yedi, sevgi attı, Mevlana, Yunuslar,
Diploman değil, asaletin ruhun besler,
*
Yükseklerden uçma, çabucak yorulursun,
Nefret; kurtçuk gibi seni yer, yıpranırsın,
Sevgiyle bakamazsan, kibre yenilirsin,
Sevmek Allah'ın sıfatıdır bilir misin?
*
Kimi okur âlim, kimi huluskar olur,
İrfan; genden gelir, asaletle yoğrulur,
Okumak cahilliği alır, benlik durur,
Sonradan âlim olan cahilden, korkulur.
*
Sonradanın; nan’ı nar, yüreği kor salar,
Kusurun görmez, ama’ dır gönülde gözler,
Benlik hastası bencile, sen kimsin derler,
Haki isen, can, kibirliysen, tavus derler,
*
Sevmek-sevilmek, her yüreğin harcı değil,
Merhamet; canından can var edene, ehil,
Kalbin; kin, kibir, nefretle besleyen cahil,
Kendini bilmez, sevgiyi bilir mi, gafil?
*
Fa, notası olursan, sevgin ruhu okşar,
Mo, sesi verirsen, kabalığın ruh yorar,
Selamsız, sabahsıza, insanlık mı uyar?
Demoğlu’nu; densizlerin, çirkefi yorar.