Sen Kimi Zaman... Şiiri - Tuncay Özer 2

Zifiri karanlık gibi iner gözlerine
Pencerene düşen güz yağmuları
Mum ışığında bağdaş kurar yalnızlığınla
Vuslatı yakın gün batımında gece
Çığlıkları duyulmaz haykırışlarının
Karalıktan aydınlığa umutsuzluktan umuda
Vurur dalgalarıyla yüreğine hazin

Bir hüzünsün sen kimi zaman

Dilinde aşka dair binbir sevda sözcüğü
Ölüme giden bir ağustos böceğinin ilan-ı aşk gibi
Yakar yüreğini halka halka köz tanecikleri
Ne çılgın okyanus ne bir kasırga ne de sonsuzluk
Maviye boyanır hayallerin ansızın
Bedende ateş yürekte köz dilinde imge

Bir şiirsin sen kimi zaman

Kaybolur engin ufuk sonsuzluğunda gözlerinin
Yaşam saydam ölümden zorsa bile
Ve Ovalara ve dağlara ve nerhirlere ve denize
Süzülürsün yelkenlenip bir kelebek misali
Durduramaz uçurum sonsuzluk ve gökyüzü seni
Her bir soluğu nefesinde nefes olur çığlık çığlığa
Yaşadığın her anın akıbeti kalır sol yanında

Bir umutsun sen kimi zaman