Sen ki kıyamet

Sanatçı dediğimizin imge sıkıntısı vardır. Bazen bir tuval önünde kıvranır ressam ya da bir illüstrasyon sancısında tasarımcı... Öyle bocalatır ki bu durum, yaşamdan tamamen soyutlanmanız ve kendi iç kabuğunuzda bir patlama yapabilmeniz beklenir. Koleksiyonunda, bir bestecinin, bir ressamın, bir heykelcinin en beğendiği, kendim dediği, işte bu benim dediği yapıtları olmalıdır, vardır da. İşte bu anlamda biz sanatçıların hele ki plastik sanatlarla uğraşan sanatçıların, arasıra bir fevk atma dönemleri vardır. Diyeceksiniz ki git o halde sanat dalınla ilgilen, fevk at, ne işin var şiircenin içinde, ama öyle değil işte. Sanatçı yapıtta biçim arar form arar, kanal arar. Toplumun umudu, heyecanı, mutluluğu, huzuru, sızısı gibi ya da sadece kendi başına sadece aşk gibi durumları vardır sanatçının. Bu bir santimantal karşılıktır, bazen beste olur, şiir olur, bazen de resim olur. Ama 'kendim dediği' farklıdır diğerlerinden. Dışarıdan bir şizofreni hatırlatır o an ki çoşkusal ve inişli çıkışlı duruşu. Anlaşılması gereken tek durum, sanatın ve onun kanallarından birinin anaforuna kapıldığı, mıknatıslandığıdır. Girdiği girdap ne çapta ve ne derinlikte ise o durumu anlatacak imgesel çoklukta aynı oranda artar. Bu arada kimselere ders vermemeliyim yanlış anlaşılmaktan ürkerim. İşte bu şiir, ne kadar şiir denirse artık, o an'ın bir dolu yansımasıdır karşılığıdır. Evet, şiir denilen bir seferde eşgüdümlü vurmalıdır, aklı ruhu ve yüreği. Ama bu bende ki imge kalabalığıdır, şiir değildir zaten. ‘Maksadını’ aşan bir içtepkiselliktir. Amma bütünü ele alındığında (aklı biraz yoruyor farkındayım) ziyadesi ve nihayetiyle, yoğun ve karmaşık, aşktır. Saygılarımla