Sen Kere Sen Şiiri - Feriha Deniz Esen

Naçar bıraktım gönlümün matemini
Delişmen soyundan iblis su içsin diye
Mesuliyetsiz dönüşlerin, gidişlerine ulak
Dur demeye mecazlarım varır ancak
Sustum badirelerin en asil hiçlenişinde
Susadım sensizliğin çöl mezhebinde
Renklerimin yeşilinden alından kör oldum
Yaftalarımın terkibinde cevher idim, zul oldum

Aşkın en güzel sıfatlarını adadım sen cümleme
Meşkin semtinden rüzgarım geçmedi bile
Sen hep geldin yürümeden
Sen hep sulandın susamadan
Sen hep arındın yıkanmadan

Itırlar derledim sana cehennemlik
-cennet artıklarından
Satırlar ezberledim ruh mezhebinden
Sevmene berdel sevgim
Ermene mürid yönüm
Sen sağır, sen ama, sen dilsiz olsan da,
Ben kulak, ben göz, ben ses olurum sana

Vedalar yonttum ebediyetine, vuslat gibi
Geceler saydım günlere perde
Sen kere sen ben ettim hep
Tövbe kere tövbe sen ettim hep

Kurgularımda bildim ilmini, dağlarca
Parantez arası duruşlarına inat bildim
Dön demedim çevremde,
Yan demedim erim erim
Sön dedim sus dedim git dedim

Güneşimde kurutamadım yağmurunu
-bir tek gün bile
Dizlerimde uyutamadım saçlarının
-bir tek telini bile
Sonuçlanamadım nedenlerimin naftalin kokusundan

Yalnız seni sevdiğimi yazdım alnıma harf harf
-silmesi Yaradana mahsus
Yalnız beni seveceğine inandım çıkarsız,
- yazması Yaradana mahsus