Sen Kendini Ne Sandın Şiiri - Bekir Yavuz

Hem baharda hem yazda, zemheri de ayazda,
Onca yıldır yaşanan gönlümde sevdalarda,
Akşam gün batımında bekleyen sevdalıma,
İki dörtlük yazmakla kendimi şair sandım.

Bir kaç kişi birlikte, ittifak içindeler,
Üç beş satır yazmışlar sıra ile asarlar,
Başkaları yazınca sanki kelime biter,
İki hece yazmakla sen kendini ne sandın.

Birkaç kitap okumuş, biraz bilmece çözer,
Her türlü ihaneti içinde özel besler,
Siyasette yandaşlık, hem yapar hem destekler,
Elin kalem tutmakla sen kendini ne sandın.

Bu Pazar halka açık, kim ne isterse alır,
Kendileri savcı ki diğerleri suçludur,
Ah ellerinden gelse hapis’e tıkacaklar,
Kadımı tayin oldun sen kendini ne sandın.

Ne okuyan biliriz, ülkeyi satanlardan,
Takım elbise giyip makama atanandan,
Servetinin üstüne ne servet katanlardan,
Bir kitap okumakla sen kendini ne sandın.

Okuyanın cahili, şu sıralar çoğaldın,
Bilmem ki cemaatten şifre mifre mi aldın,
Bakanlıktan onaylı buraya mı atandın,
Yandaş desteklimisin sen kendini ne sandın.

Başkasını kıskanmak, aşağılayıp yermek,
Yapan insan değildir marifet dir dur demek,
Yazı yazıp astınız her gün sıra güderek,
Elinize ne geçti madalyamı aldınız.

Ozan geleneğimiz, bu dönemin eriyiz,
Şah Hatayi, Fuzuli, Nesimi, Pir Sultanız,
Yemini den Virani, kul Himmet ve Kaygusuz,
Biz ikrarı güderiz sahi sizler kimsiniz?

Bektaş der ki ey gafil, ne gezersin şaşkınca,
İnsan olda gel beri Rab’be eyle niyazın,
Komşuna Tavuk iste belki Kaz gelir sana
İki satır yazmakla karnın doyacak sandın.

Bekir Yavuz
11.Nisan.2011.Pazartesi.
Beyoğlu. İstanbul