Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
ben yine de umut diyorum.
umutlar tek sermayemiz, hem sudan ucuz hatta kökü beleş. bu bahara olmazsa bir başka baharlara...
hüzünler şiirinizde kalsınlar diyor, yürek sesinizi kutluyorum.
hayat bazen kazanıyor gibi yapıp bizleri yıldırmaya çalışır nedense....ama herşeye rağmen değil....hayata rağmen yaşamak gerekir....kalan hayatınız mutluluk getirsin size.....
seni tamamlayan doğan güneşin olacaktır hayat
beklemek ne ! saldırmalısın umutla aydınlığa doğru
acılar öğretir insana karamsarlığı bırak
asla vazgeçme vazgeçmeyenlerindir hayat
nereye gidersen git,istersen dönersin
istersen güçlenip yaraları sararsın
sevda dediğin tek atımlık kurşun değil
hayat yenemez seni her düştüğünde kalkarsan
gözlerin hep gülecek
o kadahler ki şerefine kalkacak
ne elin ne yüreğin kanayacak
hiç bir meçhul korkutmayacak
bir yol yoksa yenibir yol yapılacak
gözlerin gülecek yüreğin de
istersen olacak her istediğin de
güller açacak ellerinde
hayat seninle dost olacak
artık seni karşılayacak ilkbahar
geçmiş yok gelecek var
umut sonsuz gücüyle
sen istersen var
saygılar
umutsuzluğa bir şiirle karşılık vermek istedim
Hayat, devam eder acılarıyla, umutsuzluk dolu umut kırıntılarıyla. Eylüllerde adlanır vedalar, hazan dolu yarınlar.
Kaleminize sağlık.
hayat golleri attın bana ne geçtiki eline
özlemin deminde kavrulurken yüregim
nasılda mutluyum neşeye dönücek özlemlerim
atıgını düşün golleri sen hayat
sevdim ölümüne imza attım kadere
sevdim pırangalar baglayamadın yüregime
mutluyum sevdamın sevgisiyle sessiz sesizce
gecelerimin hüznünü almadınızki vermemki geriye
hadi hayat sen gol at
mutluyum severken yaşamak güzel diye
verdim gazı güneşe yürü yarenim
kutluyorum can kaç gol atarsa atsın bizlere hayat
yaşamak güzel evlatların gözbebeklerinde
hayatla kavgalarimiz hic bitmiyecek hatice hanim....bir kere bunu kabullenirsek ancak o zaman ustesinden gelebiliriz.....daima dik ayakta.....ozellikle kadinsak asiksak.....siir mukemmel anlatim kazanmis kaleminizden kutluyorum...sevgi selamlarimla
Benim bildiğim ve tanıdığım arkadaşım hayata yenilmez... Güçlü isradeiyle dim dik yaşama karşı mücadelesini sürdürür ve daima kazanır... Bunu bir şiir olarak algılıyorum sadece... Kalemine sağlık... Tebrikler... Sevgiyle kalın...
Benim bildiğim ve tanıdığım arkadaşım hayata yenilmez... Güçlü isradeiyle dim dik yaşama karşı mücadelesini sürdürür ve daima kazanır... Bunu bir şiir olarak algılıyorum sadece... Kalemine sağlık... Tebrikler... Sevgiyle kalın...
Çok güzeldi...
Ama hayatın ilk attığı gole anında karşı golle cevap verilmediği takdirde de goller yağmur gibi yağar kendi kalemize...O ilk golün adıda mutlak ve mutlak kökü yürekte saklı umudu söküp atmadan saklamaktır...
Kutluyorum çalışmanızı sayın Hatice Fiskeci.....
Hatice hanım,
iç hesaplaşmaların dizelere yansıdığı başarılı bir şiir çalışması olmuş..
beğeniyle okudum..
tebrik ediyorum..
Bu şiir ile ilgili 10 tane yorum bulunmakta