Sen Kavuşmak Ol Kollarıma

Yarama resmini örtüyorum
Özden ince ince sızıyorum
Yollarına ırmak oluyorum
Sen duvarlarım ol etrafıma

Buzullara yakalanıyorum
Yerimden vazgeçip duruyorum
Ne yapacağımı bilmiyorum
Sen güneşim ol sabahlarıma

Sanmalarla yaşayamıyorum
Ansızın bozguna uğruyorum
Yok ki cephem bunu biliyorum
Sen memleketim ol varlığıma

Can toprağına kapanıyorum
Taşına dahi sarılıyorum
Bil dünyalar kadar özlüyorum
Sen hep kavuşmak ol kollarıma

Can kıyısında yaslanıyorum
Yokluğuna bitkin düşüyorum
Cam kenarında hep bekliyorum
Sen kavuşmaya yaşlan bağrıma...