‘Sen’ Kal İstanbul Şiiri - Fatıma Neşe Tuna

Adın gibi
Anlamın da değişti İstanbul
Oysa sana ne kadar da yakışırdı
Sen olmak
Kayıp insanlar karıştığından beri toprağına
Erozyona tutuldu her yanın
Oysa sana ne kadar da yakışırdı
Sen kalmak

Ne zaman ki ibretli bakışları kaybetti kıyıların
Kumsalların isyan koktu ne zaman
Maviliğin tüm çekiciliğini terk etti
Artık hoş bir seda değil, kulağıma gelen dalga seslerin
Bir şamar gibi iniyor enseme
Sanki cezası sessiz seyredişimin

Nasıl temizlenir kiri denizinin?
Veya sebebi ne? Suçlusu kim?
Neden ayrı havalar çalınıyor sokaklarında?
Bu denli koşuşturmalar nereye?
Ayrı ayrı yerlere yönelirse insanların
Bir düşün! Nereye kayar ‘mutlak merkez’in
Ya neydi, seni sen yapan değerlerin?

Ne buram buram ‘onlar’ kokan Ayasofya’n
Ne sırt çantalı turistlerin
Ne sonunun provasını yapan bronz tenlilerin
Ne beyinlerini başkalarına ipotek eden sefillerin
Ne işi çılgınlığa dönüştüren tüketicilerin

Bunlar ne sensin İstanbul
Ne senin temsilcilerin

Yüzüstü sürünen tek Sakarya mı sence?
Peki ya İslambol senin halin ne?

Ne olur İstanbul, razıyız
Adın değişsin sadece
Sen yine ‘sen’ ol
Anlamını yitirme.