Sen Kadar Şiiri - Sercan Ulu

Aşk kararmak üzeredir odanda!
Yapayalnızlığının korkusuydu sebebsiz acıların
Sabahı olmazdı çoğu gecelerinin..
Alır götürürlerdi seni onlar
Öptüğün ellerinle korkunç ve derin bir uçuruma
Sonra bırakıp giderlerdi seni onlar
Bir gecenin ortasında kalırdın yalnız...
Delirten bir sessizlikti kulaklarını patlatan o..
Sığındıkça yapayalnızdın
Kaçtıkça bir o kadar hiç...
Bazı geceler arkası puslu aynanın karşısına geçip
Seyrederdin yüzünden akan zamanları
Seyrederdin açık yaralarınının dokunulmazlığını
Ve kanatırdın silik ellerinle o mavi düş pelerinli sevgiliyi...
Her acının sonuydu bu değişkenlik içinde sakladığın sağırlık
Ve sevinçler üç,beş kadeh attı arkandan
Gözyaşı yok,
Kan yok,
Hiç birşey yok ama hiç birşey...
Sen çıplak ayaklarınla dolaştın mezarlıkları
Korku yok,
ceset yok,
Hiç birşey ama hiç birşey huzurdan öte değil...
Olası yüzler seyretti yüzündeki o değişen hüznü
Artık incitilmeye dayanamıyorum diyen gözlerin
Seninle beraber yanıyordu
Kör bir kemancının o incecik tellerinde...
Belki de bu yüzden adını kimselere söylemeden ölmek isterdin
O gizlenmiş anılarını yeniden yaşayarak bitirmek isterdin ömrünü ama olmadı,yapamadın...
Yokluğundan öğrendiğin her şeye,susup arkanı döndüğün zamanlarda
Odanın duvarına yeni yüzler astın,indirdin
ve her gece hayali dostlar yaratıyordun kendine
Bembeyaz kağıtlara tren istasyonları çiziyordun
Tek gidişlik biletler alıyorum şimdi kendime
sen kendini işgal edilmiş ve teslim olduğum için
Mahçup bir kinle sonunu hazırladığını bil diye...
Bilmekten korkardın asıl
Saklardın kendi oyun dizelerini öykünde
Biri birgün çıkagelirde onlara dokunur diye incinirdin hep
Şimdi anlıyorum Sevgili
Kaybolur gibisin
İsmi konulmamış sokaklarda
Yollar kan
Yollar hüzün
Ve belki insanın taşıyabileceğinden daha ağır
Bir duygu var...
Kapılar senden önce geçiyor
ve sen hep geç kalıyorsun sonralarıma
Ne tuhaf değil mi onca kalabalık içinde ve bazen hissetmeden acıyan tenlerimizin altında güneşler batıyor....
Ve sen sevgili
Ve sen
O giydiğin deli gömleğinin içinde koynuna aldığın her hayatta ve her düşte kendinden bir parça bırakıyorsun...
ve ben seni takip ediyorum adımlarının tükendiği yerde beni bul diye
ve işte ben oradayım dudaklarım çatlamış,senin kalbin aşka bedenin okşanmaya hasret bir düşü giymiş.
Ve sen sevgili, haksızlık yaptın bana...
Haksızlık yaparak, bu şehri, bu sokaktaki mor ışığı bir kez daha bağışladın bana
Haksızlık yaparak, bana hayatımı yeniden bağışladın...
İşte ben, böyle, sen daha dünyada yokken bile senin adına konuşuyordum
Senin sevgilerin, kaybedişlerin, içindeki ürperişler hakkında konuşuyordum...
Ve sevgili
Sevgine, çok kıymetli bir hatıra gibi, sadece içinde kendimi seyrettiğim durgun bir göl gibi sahibim şimdi...
Rica yok
Beklenti yok
İzin yok...