Sen; İstanbul Şiiri - Suzan Erdoğan

Sen;
Doğduğum,büyüdüğüm,doyduğum şehir.
Sen;
Sokaklarında oynadığım,okumayı öğrendiğim,
Ekmeğimi kazandığım,sevgiyi bulduğum şehir;
Doya doya yaşıyorum,
Gönülden hissediyorum seni.
Çekiyorum ta derinden nefesini.
Havanda nemli bir hüzün,
Denizinde ayrı bir coşku var.
Ezan sesi davet eder,
Her bir köşedeki tarihi camilere.
Köprülerinse çeker insanı,karşı kıyıya doğru.
Gezmeye doyulmaz parkların,bahçelerin.
Sen;
Yaşamaktan bıkmadığım,hayranı olduğum şehir.
Mehtapta sahillerin nasıl da güzel;
Her mevsim farklı geçer seninle;
Capcanlı ve sana özel.
Martılar bile doyamıyor sana.
Sevdalar ayrı yaşanıyor her bir yerinde.
Sen;
Bütün kalabalığına rağmen;
Bırakamadığım,terk edemediğim şehir.
Yine de buluyorum,yalnız kalmak istediğimde sakin bir köşe;
Ve dinliyorum hem seni hem kendimi.
Şöyle vapura binip de havanı koklamak var ya;
Şükürler olsun diyorum Yaradan’a;
Yaşamak ne güzel.
Kıyılarından denizi seyretmek,
Martıları beslemek,
Boğaz manzarasında bir çay içmek,
Tepelerinden seni izleyip;
Yaşamak doya doya.
Sen;
Doğduğum,büyüdüğüm;
Ölmek istediğim şehir.