Sen İstanbul Şiiri - Ali İhsan Karataş

Ne övgüler içindesin,acılarla beslenirken,
Sen zalimlere gözdesin,uslanmazsın ey İstanbul.
Ben yolunda yine yorgun,bir ümitle seslenirken,
Sen, yaralı dudakların çatal dilisin İstanbul.

Neyime güvenmiştim ki garip gönül pır pır uçsun,
Semalarda haram bana,kırık kanadım İstanbul.
Ben yakışmam bucağına! Fırtınan beni savursun,
Dinmeyecek tutkulara meyil bağladım,istanbul.

Ne Fatihinin uğurda ne fethine kalkışayım,
El çekeli aman senden, zehirlisin be İstanbul.
Ne sevdayım ben bu yolda ne örtüne yakışayım,
Ben,çamurlu toprakların aksak diliyim, İstanbul.

Meğer Canan da geçermiş can yolundan,menfaate,
Toprağına nankör fidan, kibir dolusun İstanbul.
Şimdi,pişmanlıkla küskün nefret dolu her saate,
Bulaşan kara bir leke,ötesi değil İstanbul.

Tevfikin Sisinden kara,tutsak dolu kalesin sen,
Her yiğide zincir vurmak,harcın değildir İstanbul.
İhanete yağan para,satırlarda kölesin sen,
Yazmaya utandığım ak! Kalem bükensin İstanbul.

Sen,sevdanın masalına cennet diye takılmış ad,
Tokmak vurur,uzaklardan sesi hoştur ki İstanbul.
Sen,Kaf dağının ardında bilinmeyen acı murad,
Hasret dolu iliklere ecel koşturan,İstanbul.

Sevdiğimin dudağında olmayacak duaydım,ben.
Bu tebessümün niye ki,ya bakışlar ne? İstanbul.
Zamanında acımasız,ölüm ruhlu celladım sen,
Bugün kuşatmada ömrüm,takasizim al İstanbul.

Yıllara sığmadı kinin,bu gözler mi hep vekilin?
Süzmeye cesaretim yok,tövbeliyim tövbeliyim.
Ama pusuda gözlerin,yeminim ürkek! Kalemim,
Dile getiren emelim; çaresizim dur İstanbul!
O zalimin namlusuyla çek tetiği,vur İstanbul.