Sen İstanbul Şiiri - Erhan Demirci

Fatih Sultan Mehmetler göçtü ama
Sanma ki yalnız kaldın sen, İstanbul...
Dalgalanan umutlar uçtu ama
Gönlünü bana saldın sen, İstanbul

Düşündükçe taşırdın ta bendimi
Gücüm kalmadı, soldurdun rengimi
Ne kadar sakladıysam da kendimi
Beni de benden çaldın sen, İstanbul

Geçer bu kötü günler, azcık sabret
Bak! Fani Dünya, artık sen de devret
Yeter, ne bu ihtişam ne bu gayret
Aklımı baştan aldın sen, İstanbul

Artık şöhreti, para-pulu... bırak
Hemhâl olup, nefis putunu kırak
Varacağın menzil sanma ki ırak
Geldiğin yere geldin sen, İstanbul

Boşver be dostum, bu da gelip geçer
Bil ki, kaldım böyle ortada nâçar
Ve aldın eline zalim bir hançer
Ta can evimden vurdun sen, İstanbul

Ezelden beridir kalbisin yurdun
Atîye dair var mı bir umudun?
Toprağın altından sesler mi duydun?
Neden boynunu büktün sen, İstanbul

Seni, şimdi görmez oldu gözleri
Görse bile tutmuyor ki dizleri
Biliyorum yükün ağır, bizleri
Yüreğinden mi söktün sen, İstanbul

Seni özledim ki senden ziyade
Mamurla n'olur, dinleme kaide
Aç ellerini, git ebediyete
Biliyorum ki çıktın sen, İstanbul

Saymakla bitmiyor üzen sebepler
Ne! Yordu mu bunca muharebeler?
Daha nice ulus, bak seni bekler
Gönülden gönle aktın sen, İstanbul

Aldandı insanoğlu hâllerinle
Nazar değdirdin büyük gözlerinle
Eşin yoktur ki, minarelerinle
İçini Rabbe döktün sen, İstanbul

Derdini hiç çekinmeden hep söyle
Büyülü gözlerinle nazar eyle
Anlayamadım ki ne olduda böyle?
Kendi kendini yedin sen, İstanbul

Şimdi çoğu aldırmaz kola, saça...
Ne analar örttü üstünde peçe
Farkettim, sızdırmadan içten içe
Göz yaşlarını döktün sen, İstanbul

Gel, daim gönülden Allah'ı zikret
Yaşamak mı? Hayat ötesi farzet
Yürümek zorlaştı, anladık elbet
Neden tacını attın sen, İstanbul

Bırak bacağı, beli, eli... hele
Bedenin harap, lakin gönlün kale
Biliriz, tarihte gönülden gönle
Şimşek misalî çaktın sen, İstanbul

Endâmın sanki masal devi gibi
Eyle kendini yürek savı gibi
Ayırdın elden eli, çivi gibi
Beni kendine çaktın sen, İstanbul

Bilirim alnından çok akar terin
Gönülleri alır o mümtaz ferin
Kaçtın kokuşmuş karalardan, derin
Okyanuslara daldın sen, İstanbul

Marmara, Karadeniz sana bakar
Gövdene Ege' nin de suyu tokar
İnsana ismi yine insan takar
Adını nerden aldın sen, İstanbul...

Söz-Müzik: Erhan DEMİRCİ