Sen...İstanbul Şiiri - Galip Uyar

Çocukluğumdan kalma bir hatıra...
Siyah beyaz bir resmin…
Çok yıllar sonra o resimdeyim
Ne vapurların sesi
Ne kız kulesinin güzelliği
Bunlar değildi
Sevdiren bana seni..
Vapurunda yolcu
Kız kulen de ziyaretçi
Günlük telaşına düşmüş
Her insan gibi bir insan olmak işte
En güzeli...

Sen..İstanbul
Mağlubiyetlerimin, vazgeçişlerimin
Tanığı, çoğunlukla ortağı
Her yenildiğimde vazgeçtim bir şeylerden
Her yanlışta biraz daha kaybettim…
Öyle bir noktaya geldim ki
Her şeyden vazgeçtim..
Öyle sandım
Sen sessiz tanık
Bırakmadın beni..
Ne yenilgiler ne vazgeçişler
Yetmedi seni bırakmaya
Ben seni bırakırdım da
Sen beni bırakmadın
Yalan…kuyruklu yalan
Dönüp arkamı gitsem
Asla kal demezdin biliyorum
Ne gidenler oldu gelenlerden çok belki
Hepsi senin için gelmişti
Hiçbirine kal demedin
Bundan korktum
Gidemedim
Terk edemedim
Bir Çamlıca’na
Bir boğazına kandım
Dertlere boğuldum
Kendimi boğazda buldum
Sende buldum
Ah İstanbul

Sen… İstanbul
Aşk acısı ile kıvrandığımda
Sana sığınmıştım
Başımı sana dayamış
Ufak çocuk gibi ağlamıştım
Hatırlıyor musun?
Gözlerim acımıştı
Kan kırmızı gözlerim
Hiçbir şey dememiştin gene
İstanbul sen hiç konuşmuyordun
Hep ben anlatıyordum
Sen dinliyordun
Sana zarar bile veriyordum bazen
İnan fark etmiyordum
Sen yine susuyordun

Sen...İstanbul
Hep yarım cümlelerim
Yarım aşklarım
Yarım hayallerim
Bir yarım benim
Diğer yanım
Sen...İstanbul