Sen Işıdığında... (DENEME)

SEN IŞIDIĞINDA,

İçimin bütün ışıkları sönmüş, bütün insanları gitmiş, bir karanlık bulut çöreklenmiş başıma, terk edilmiş bir şehirden daha yalnız, rüzgarlarla dalından kopmuş bir yapraktan daha mutsuz, yere düşüp bin parça olmuş bir bardaktan daha yıkıktım….

Gece yarısında güneş, nasıl olup ta bulmuştu beni.. Oysa bir yaprak dökümü, bir hazan mevsimi, bir son duraktı içinde bulunduğum an…

Nasıl olup ta güneş gece yarısı bulmuştu beni…

Ben ki cennete bile gitse cehennemi bulan, nereye gitse bir felaketle karşılanan, kafasının üzerinde en güzel yaz mevsimi bile bir yağmur bulutu ile dolaşan, dünyanın en talihsiz insanı değil miydim…

Nasıl olup ta güneş gece yarısı bulmuştu beni…

Bu işte bir yanlışlık olmalıydı… Ve yıllardır aradığım bu yanlışlığın ne olduğu idi …

Sen benim dünyama doğamazdın, daha geniş ufukların olmalıydı… Sen ancak evrenin içindeki en büyük galaksinin güneşi olmalıydın. O galaksi ise asla ben olamazdım. Benim at gözlüklerim arkasından zaten olmayan ufkum daha da daralıyordu… Ama sen çok farklıydın. Işıl ışıl, hayat dolu, evrenin bilinmezliğine kanat çırpmak için çırpınan, sonsuz bir ufukla oluşmuş bir insandın….

Ve bütün yüreğim, bütün benliğim ve tüm hücrelerimde, içimde susmak bilmeyen bir heyecanla, çığlık çığlığa istesem de seni, sana bunu yapmaya hakkım yoktu….

Seni kendimden mümkün olduğunca uzak tutmalıydım. Kendi karanlığımda senin ışığını söndürmemeliydim. Ama yapamadım…

Karanlığımın içine çekiverdim seni de ve ışıkların gün geçtikçe benim karanlığıma yenik düşüyor. Sende karanlıklaşıyor, sönüyorsun. Kısacası her gün biraz daha ölüyorsun.

Ve bu bana acı veriyor.

Ama elimden bir şey gelmiyor. Bencilce bir arzuyla seni istiyor ve kimseyle paylaşmamak uğruna, seni sana ve kendime hapsediyorum. Ufukların daralıyor, aydınlığın köreliyor….

Bunun için beni AF ET… Elimden gelen yalnızca bu…..

Geceme doğan güneş, sakın batma, olur mu?