Bir mülteci gibi kalbim, senin sılana hasret,
Her adımım yorgun, her nefesim gam yükü.
Sen, göz hizamın üstünde, erişilmez bir ziyafet,
Bense bu dünyada hükmü geçmeyen bir körüklü kuyu.
Adın, dudaklarımda mühürlenmiş bir âyet,
Ne okunur ne unutulur, sadece yakıp geçer.
Özlem, bir kış uykusu gibi, sınırsız ve sükûnetli,
Lakin içimde volkanlar kaynar, çığlıklarım sağır.
Bu aşk-ı muhal, ne akıl ne de mantık ister,
Sadece ruhuma yazılan ebedi bir ah ister.
Sana varmak, yedi kat semayı dolaşmak gibi,
Meşakkatli, mukaddes, lakin neticesi gayya.
Istırap, giydiğim deri artık, tenime işlemiş sanat,
Hicranın nakışı kırmızı, gözyaşım ise ipek iplik.
Ne bir hemdem tesellisi ne bir neva bu derdi yatıştırır,
Sadece yıldızların sessizliğinde yankılanan ağıt.
Pervane misali yanmak bile nasibim değil,
Çünkü ateş bile benden uzak duruyor, korkuyor külümden.
Her an, seni düşünmek, bir ayin gibi tekrar,
Sanki ruhuma kazınmış bir antik alfabe.
Bilirim, gölgen bile benden ırak, meçhul bir diyar,
Senin varlığın, sonsuzluğun en derin haritası.
Bu imkansızlık ki, benim kaderim değil, yazgım,
Razıyım bu kahra, bu bî-çare yalnızlığa.
Zira seninle gelen her acı, bin sahte vuslattan yeğdir,
Bu aşkın büyük sırrı, kavuşmamakta gizli.
Ben, hayaline bile şükür eden divane bir şair,
Mısralarım sana adanmış, ebedi bir dua gibi titrek.
Ve bil ki, tenim toprak olsa da, ruhuma kazınmışsın,
Sen bu hayatta değil, öteki âlemde son nefeste bulacağım umut.
Kayıt Tarihi : 24.11.2025 20:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
