Sen İçinde Oyunum Ben

İçinde kendime dair hiç bir bulguya rastlayamadığım bir hayatın koynunda, geceleri çırılçıplak, yalnızca insan kalabalığıyla tıka basa yollarında yalın ayaktım. Ne uyuyabiliyordum 
-ki gecenin yalnızlığı batıyordu tenime, 
Nede yürüyebiliyordum. 
-ki her hayalimin birer kırıntısı hayat ile bir olup en kalın yerinden kesiyordu umudumu.
Ayaklarım acıyordu.
   Her geçen an biraz daha yok oluşumu yorumlar gibi, yalnızca kendime seyirciyim kendi oynadığım oyunda, biri kapanmadan bir diğeri açılıyor perdenin.
   Bir gideni bekler gibi, kendime dönüşümü bekliyorum.Oyun bitmeden kendim bitecekmişim korkusuyla bakıyorum yollara.
   Gelişi güzel oynanan oyunda gidişi, hüzne boğuyordu.Bir bulut gibi doluyordu gözlerim.Kendim oynayıp, kendimi izlemekten yoruluyordum.Uykum yoktu ama gidiş sahnesini izlerken, ben salağa yatıyordum hayalimde, onun omuzları ıslanıyordu.