Sen Hüzünlü Şehir Şiiri - Mehmet Sait Akkuş

Sen hüzünlü şehir
Sen suskun şehir
Sen sevdalı şehir
Bunlarıda mı görecektin
Gündüzün geceye hasret
gecen gündüze hasret
Öyle hırpalanmışsın ki
Bir seni tanıyamadım
Vurulmuştu sana yürekler
Vurulmuştu sana bedenler
Bir daha geri dömemecesine
Nice canları topraklara verdin
tek tek
Tek kurşunla vuruldu enselerinden
Yüzün hiç gülmedi
Hüzün hala yüzünde saklı
Birer birer yere devrildiler
çınar ağaçları gibi
Ne ağıtlar yakıldı sana
Ne türküler söylendi sana
Seni ayakta tutmak isteyenler
Sana kurban kestiler
Kurbanın kanı kurumadan
Sana kurban kesenler
Kurban edildiler
Ölüm haberinin alınmadığı
Günü gün saymadık
gece ile gündüzü
tanımaz olduk
Sen hüzünlü şehir
Vuran senden
Vurulan senden
Cesedi kaldıranda senden
Namazını kılanda senden
Toplu sala okunur oldu artık
Sen hüzünlü şehir
Sessizliğin girmediği sokak
Korkunun çalmadığı kapı
Ölümü ensesinde hissetmiyen
Hiç ama hiç kimse kalmadı sende
Sen öyle düştün ki
Sen öyle korktunki
Sen öyle yoruldun ki
Cenazeni kadınlar kaldırır oldu
Sen hüzünlü şehir
Sen tarih yazarken
Tarihi sende yazdılar
Ve seen hüzünlü şehir
Seni senden çalanlar utansın
Sende tarih yazanlar utansın
Sen utanma ey hüzünlü şehirrr...